به گزارش دنیای لوازم خانگی، سهم سامسونگ نیز از کل صادرات کشور کره‌جنوبی کره‌جنوبی ، نزدیک به یک پنجم است که بخش عمده آن را لوازم الکترونیک، صنایع سنگین، ساخت و ساز و صنایع دفاعی تشکیل می‌دهد. بیمه، تبلیغات و سرگرمی از جمله تجارت‌های دیگر سامسونگ هستند.
اما این برنده کره‌ای که هر چیزی از ماشین ظرف‌شویی و تلویزیون تا گوشی همراه و ساعت هوشمند تولید می‌کند، از کجا و چگونه به این جایگاه و موفقیت رسیده است؟

فروشگاهی کوچک در صنعتی بزرگ
لی بیانگ چول با تنها 30 هزار وون (27 دلار آمریکا) در جیبش، شرکتی به نام سامسونگ را در یک مارچ 1938 در شهر تایگو تاسیس کرد. این شرکت به عنوان یک کارخانه بازرگانی، تنها 40 کارگر داشت و در واقع یک فروشگاه بود که مواد خوراکی تولیدشده در داخل و اطراف شهر مانند ماهی خشک‌شده کره‌ای و سبزیجات و همچنین نودل‌های خود را صادر می‌کرد و می‌فروخت.
شرکت سریعا رشد کرد و پس از مدتی و در سال 1947، به سئول رفت اما وقتی جنگ کره شروع شد، این شهر را ترک کرد. لی بعد از جنگ، یک پالایشگاه شکر در شهر بوسان با نام چیل جدانگ تاسیس کرد. او پس از مدتی، گستره فعالیتش را به نساجی‌ها ارتقا داد و بزرگ‌ترین کارخانه ریسندگی پشم (در آن زمان) را ساخت.
گوناگونی موفق و تنوع‌سازی فعالیت‌ها تبدیل به یک استراتژی اصلی برای سامسونگ شد. این شرکت سپس به سراغ صنایع بیمه، ایمنی و خرده‌فروشی‌ها رفت و هدفش این بود که بعد از جنگ، کره‌جنوبی را صنعتی‌سازی کند و توسعه دهد.
سامسونگ در دهه 60 میلادی با تشکیل دادن چند زیر گروه، وارد صنعت الکترونیک شد. اولین زیرشاخه‌های سامسونگ در این زمینه، دستگاه‌هالی الکترونیک سامسونگ، سامسونگ الکترومکانیک و چندین گروه دیگر بودند. سامسونگ اولین تاسیسات خود در این زمینه را در شهر سوآن در 1970 ساخت. تلویزیون‌های سیاه و سفید سامسونگ در این کارخانه تولید شدند.
برند معروف کره‌ای، بین سال‌های 1972 تا 1979، ماشین‌های لباسشویی فروخت و نامش را به سامسونگ پتروشیمی تغییر داد. آن‌ها پس از مدتی دوباره نامشان را به صنایع سنگین سامسونگ تغییر دادند تا سال 1976، بیش از یک میلیون دستگاه تلویزیون فروختند.
سال 1977، آغاز صادرات تلویزیون‌های رنگی سامسونگ و همچنین، تاسیس چند زیرگروه دیگر بود. فروش تلویزیون‌های سیاه و سفید آن‌ها تا سال 1978، به چهار میلیون دستگاه رسیده بود و تا قبل از اتمام دهه 70 میلادی، تولید انبوه اجاق‌های مایکروویو نیز شروع شد.

فرصتی برای بازبینی
سامسونگ در سال 1980 با خرید شرکت هانگوک جنجا تانگسین وارد صنعت سخت‌افزار مخابرات شد. کار سامسونگ در این شرکت با ساخت بوردهای تلفن شروع شد و سپس به سیستم‌های فکس و تلفن گسترش پیدا کرد و قدم بعدی، وارد شدن به حوزه گوشی‌های همراه بود.
شرکت جدید در کنار بخش سامسونگ الکترونیکس در طول دهه 80 میلادی، سرمایه‌گذاری هنگفتی روی تحقیق و توسعه در رابطه با گوشی‌های همراه انجام دادند. در طول همین زمان، شرکت سامسونگ الکترونیکس نیز به پرتغال، نیویورک، توکیو، انگلستان و تگزاس نیز راه پیدا کرد.
با مرگ لی در 1987، گروه سامسونگ به چهار گروه مستقل دیگر تبدیل شد. بخش‌های الکترونیک، مهندسی، ساخت و ساز و محصولات فناوری به گروه سامسونگ واگذار شد. خرده‌فروشی، غذا، مواد شیمیایی، لشکرداری، سرگرمی، کاغذ و مخابرات نیز بین گروه‌های جدید شینسگا، سی‌جی و هانسول پخش شد.
سامسونگ در طول دهه 90 میلادی به عنوان یک سازمان بین‌المللی شناخته شد. بخش ساخت و ساز سامسونگ موفق شد که چندین پروژه بزرگ از جمله یکی از برج‌های پتروناس در مالزی، برج تایپی 101 در تایوان و نیمی از برج بلند خلیفه در امارات را به عهده بگیرد. شاخه تک‌وین که در واقع بخشی از گروه مهندسی سامسونگ محسوب می‌شد، تولیدکننده موتورهای هواپیما و توربین‌های گازی بود و همچنین بخش زیادی از قطعات موتورهای جت در هواپیماهای بوئینگ و ایرباس را تامین می‌کرد.

آغاز عصر طلایی فناوری
سامسونگ در 1993 تصمیم گرفت که تمرکز اصلی خود را روی سه حوزه بگذارد: الکترونیک، مهندسی و مواد شیمیایی. این تصمیم منجر به فروش 10 زیرگروه دیگر شد.
آن‌ها سپس در تکنولوژی LDC، سرمایه‌گذاری کردند و توانستند که تا سال 2005، تبدیل به بزرگ‌ترین تولیدکننده پنل‌های LCD در جهان شوند.
سونی که چنین سرمایه‌گذاری سینگینی را انجام نداده بود و تامین پنل‌های LCD برایش به یک مشکل اساسی تبدیل شده بود، در سال 2006 پیشنهاد همکاری به سامسونگ را داد تا آن‌ها با در اختیار دادن دانش و فناوری به دست‌آورده، به سونی اجازه دهند که برای هر دو شرکت، پنل‌های LCD را تولید کند. اگرچه این همکاری تقریبا 50-50 بود، اما سامسونگ با در اختیار داشتن یک سهم بیشتر، در واقع این پروژه را مدیریت می‌کرد و در مراحل تولید، قدرت تصمیم‌گیری و نظارت داشت. سامسونگ اواخر 2011، کل سهم سونی را خرید و کنترل کامل را به عهده گرفت.